Manic Street Preachers

Agata

Ja zakładam temat, a Wy na razie dyskutujcie Wink

. Wtrącę wtedy mój ciemny głos Wink

Dygresja: A w ogóle zwrot "biblia" ma mnóstwo dziwnych znaczeń! Przez pierwsze kilka miesięcy pracy byłam zadziwiona powtarzającym się, zirytowanym i pospiesznym: "Gdzie jest biblia?! Gdzie jest biblia?!". Chodzi o segregator z opisem procedur zabiegowych Very Happy

bateryjka

ditta

ja na samym początku nie rozumiałam THB. teksty były jakieś dziwne, tytuły abstrakcyjne, okropny obraz Jenny Saville, muzyka jakby z kosmosu, Maniki w teledyskach brzydcy i wychudzeni, wolałam okres glamu.
a dziś zaczynam się przez płytę przedzierać, rozbieram ją na czynniki pierwsze i coraz bardziej kocham. przez długi czas jedynymi kawałkami jakich słuchałam z THB były This Is Yesterday i She Is Suffering. potem odkryłam Faster, ten tekst jest GENIALNY. poza tym Ifwhiteamerica, Of Walking Abortion, Revol, 4st 7lb... aach można tak w nieskończoność!
reasumując u mnie z pozycji 6 awansowało na 4 Smile

w każdym razie u mnie wygląda to następująco
IKTZ
TIMT
LB
EMG
THB
TGW
GATS
SATT
GT
KYE

blackeyed

Coraz trudniej mi ostatnio zdecydować która z płyt Manics jest moją ulubioną. Co jakiś czas, w zależności od czasu, pory roku, humoru itp, itd, nachodzi mnie obsesja na jeden lub kilka, a potem na inne, potem znów na te same. THB jest jednak szczególny za względu na teksty, nie ma wątpliwości że to one są najistotniejsze na tej płycie. Oczywiście na innych też, ale na THB widać to najmocniej. Muzycznie rzeczywiście dużo energii Wink

Co tu dużo mówić, uwielbiam tą płytę Smile

imk_s

Dobrze prawicie, do THB trzeba dojrzeć. Na początku zdawała mi się za cieżka, ale potem....
Faster i Revol - uwielbiam... Czysta energia. She is suffering - boska, 4st7lb przejmująca, resztę tez bardzo polubiłam. Ostatnio smakuję Meusoleum. " No birds, no birds, holy mass of dead insect "
No ładnie, i teraz mi z głowy nie wyjdzie....

ME

Jak już wcześniej pisałam jest to mój ulubiony album MSP, ale podobnie jak Wy - potrzebowałam trochę czasu, żeby do niego dojrzeć.
Uważam go za coś naprawdę wyjątkowego.
Słuchanie go zawsze dodaje mi energii i - paradoksalnie - poprawia mi humor, kiedy mam doła Confused

sylwia

z bloga, który odkryłam kilka miesięcy temu (tylko nie pamietam jak na niego trafiłam... po śladach Maników czy po Mozie Wink

)

[link widoczny dla zalogowanych]

"Prawda, cała prawda i tylko prawda

Manic Street Preachers "The Holy Bible" 1994

Bez wątpienia jedna z najważniejszych płyt. Praktycznie nie ma tygodnia, żeby chociaż raz nie poleciała u mnie w całości. Odkryłem ją stosunkowo niedawno, ale słyszałem o niej w okresie, kiedy została wydana. Nawet jeden ze współlokatorów na studiach miał ją, ale nie zwróciłem wtedy na nią uwagi. Może to i dobrze. Taka muzyka zniewala i jeśli usłyszy się ją zbyt szybko w życiu, może skopać człowiekowi wrażliwość.

The Holy Bible - czyli Pismo Święte. Tytuł obrazoburczy? Nie sądzę. Czego oczekujemy od tekstu religijnego (jako tzw. wierny)? Prawdy, całej prawdy i tylko prawdy. I ta płyta taka jest. Szczera do bólu, pełna prawd, które kłują w oczy i których słuchanie boli. Muzyka jest równie surowa i klinicznie odmierzona. Raz po razie, jak bokser punktujący słabości przeciwnika.

Nie polecam tej płyty osobom o zbyt wrażliwej osobowości. No chyba, że nie rozumiecie języka angielskiego i nie zamierzacie zrozumieć o co chodzi w tekstach. Wtedy może spodoba wam się ona po prostu muzycznie, ale słuchanie tej płyty bez zrozumienia to nie to samo. Muzycznie pewnie "The Holy Bible" nie wyróżnia się tak bardzo. Ktoś napisał, że to ostatnia klasyczna płyta punkowa. Trudno się nie zgodzić. Proste dźwięki, dudniący bas, ostra ale pozbawiona zbędnych ozdobników gitara, głos zawsze dostosowany do nastroju piosenki. Może trochę drażnić maniera rozciągania wersów lub ich maksymalnego ściśnięcia przez co tekst staje się trudny do odszyfrowania. Oznacza to jednak nie mniej i nie więcej, a to że powstał najpierw tekst, a potem dopiero muzyka. Struktura tekstu wskazuje na to, iż Richey Edwards nie przejmował się klasyczną strukturą linijki tekstu. Napisał co napisał (przy pomocy Nicky Wire'a), a James Dean Bradfield musiał to jakoś dopasować do muzyki i zaśpiewać.

A czym tu się zachwycać? Losem prostytutek - wielkiej alegorii nas wszystkich, którzy chodzimy na kompromisy tak jakbyśmy dawali dupy na lewo i prawo ("Yes")? Naszą znieczulicą i pogardą dla ofiar dalekich wojen ("Of Walking Abortion")? Chorymi wzorami piękna, które każą nam wpadać w kompleksy i zamęczać się niczym anorektyczkom ("She Is Suffering", "4st7lb")? Okrucieństwem ludzi, których jedynym celem jest upokarzanie innych, zadawanie im bólu, ostateczne zwycięstwo i ostateczne rozwiązanie ("Archives of Pain", "Mausoleum", "The Intense Humming of Evil")? Ironią historii, która nigdy nikogo niczego nie nauczyła ("Revol")? Drogą do doskonałości wiodącą przez samookaleczenie i samozaprzeczenie ("Faster", "Die In The Summertime")? Wszechobecną obłudą i kłamstwem ("P.C.P.")?

Cóż, prawda niczego nie leczy i w niczym nie pomaga. To chyba zrozumiał Richey Edwards, który zdecydował się zniknąć. Po prostu rozpłynął się w powietrzu."

w pełni zgadzam się z opinią, która podkreśliłam, osoby wrażliwe wchodzą w ten świat na własną odpowiedzialność

ja bardzo dokładnie pamiętam dzień kiedy słuchałam jej pierwszy raz, wytrzymałam do połowy bo psychicznie czułam się zmaltretowana
z jednej strony ta płyta to ból i cierpienie podane w tekstach z drugiej piękna muzyka i piekne piosenki
niewątpliwie jest to jeden z najlepszych i najbardziej prawdziwych albumów w historii

cytat z "Ogrodu Udręczeń" znajduje się tam jak najbardziej na miejscu, klimatycznie ta płyta jest jak ta książka, może nie w każdym calu ale często

ME

Dzisiaj trochę na temat jednej z moich 2 ulubionych piosenek na THB - She Is Suffering.

Przez kilka lat piosenka ta była dla mnie jedną z wielu na THB. Po prostu czymś co zawsze leciało pomiędzy Of Walking Abortion i Archives Of Pain Laughing

. W 2002 r. po raz pierwszy zobaczyłam teledysk do niej i od tego momentu zakochałam się w tej piosence. Ktoś może powiedzieć, że teledysk ten to w sumie nic nadzwyczajnego, ale ja właśnie tylko dzięki niemu "odkryłam" SIS Smile

.

Hoti

ditta

a dla mnie SIS "zawsze" była cudna. później ją trochę zepchnęłam na plan dalszy, ale ostatnio na nowo miłość do niej mnie naszła po zakochaniu się w tym mixie Love

Enola

No więc z okazji maniackiego wieczoru (po ściągnięciu Journala, shame on me, shame shame shame! Twisted Evil

) odświeżam sobie różne utwory. Trafiłam na teledysk do YES i O-MÓJ-BO-ŻE... Wiecie, nie słucham Maników jakoś często ostatnio, bo dużo innych ciekawych rzeczy dzieje się w muzyce, a także coraz słabszą mam pamięć, ale tekst do tej piosenki wyśpiewałam z Jamesem równocześnie bez żadnych zawahań. A dlaczego się tak chwalę? Ponieważ oznacza to, że Holy Bible mam nadal w małym palcu, że wpływ, który wywarła na mnie te dobrych parę lat temu nadal jest silny. Ach, jak to ja nie mogłam spać w nocy, kiedy na walkmanie nadchodziła "The Intense Humming of Evil", a ja natychmiast przewijałam kasetę, bo autentycznie bałam się tej piosenki...
Zgadzam się pewnie ze wszystkim, co wyżej napisano (zwłaszcza ten wyimek z bloga, wow!) - że potrzeba czasu na ten album to "oczywista oczywistość" - bo kto może zrozumieć skróty myślowe Richeya po tylko jednym odsłuchu? Kto potrafi ogarnąć, że te rzężace gitary świetnie idą w parze w tekstami i dodają im dramatyzmu? Nie chcę tu brzmieć za bardzo emo, ale ileż ja się nauczyłam, ile naczytałam i ile rzeczy odkryłam dzięki tej płycie. To cytaty z tej płyty próbowałam przemycać w wypracowaniach na j. polskim czy wosie. Ta płyta to niesamowity zbiór prawd, sloganów i komentarzy uniwersalnych, ważnych nawet te naście lat po ich powstaniu.
Jak się do tego wszystkiego doda jeszcze okoliczności jej powstania, to wychodzi iście ciężkostrawna, trudna, mroczna i przytłaczająca rzecz, ale najlepsza z tych cięższych płyt Manics. Dopiero po niej przeszli na jasną stronę i stworzyli cudowne This is my truth..., które również jest moją ukochaną płytą i na mojej osobistej liście stoi ex aequo na miejscu 1. z THB.
Po THB nie można już było dalej brnąć w takie klimaty i trudno sobie wyobrazić, jak wyglądałaby następna płyta, gdyby Richey nie zwiał... Zapuścili się w taki mrok, że wolałabym, żeby już tam nie wracali.

EDIT: Pewnie już było, ale pasuje pod temat i to jest takie piękne, że trudno się nie zachwycić! http://www.youtube.com/watch?v=nh1OXNx3A8Y . Ludzie, ten James to jest naprawdę bóg - kto potrafi tak modulować głos - raz łagodnie, raz się drzeć i na dodatek to wszystko w tonacji?! No ja wymiękam, naprawdę. Cudna wersja w ogóle i śmiem twierdzić, że lepsza od albumowej. 12/10, bez dwóch zdań.

Mashka

Enola

No w końcu ktoś, kto w równym stopniu doznaje ciężkiej THB i uroczo lekkiej TIMT (od której też się u mnie miłość zaczęła, oczywiście! Smile

). Zawsze mnie dziwiło, że takie dwie skrajności wywołują równie silne uczucia, ale może to właśnie w tym tkwi siła tych albumów?
Dzięki Mash za rozwianie moich wątpliwości - jednak dwa ekstrema nie zawsze muszą się wykluczać.

Mashka

miło, że ktoś myśli podobnie. Very Happy

dla mnie po prostu to są 2 arcydzieła, każde wyjątkowe na swój własny sposób.

ania